Sen;
Güneşli günlerin,yagmur sonrası bereketlerinin,benzersiz düşlerin,mutlu çocugu...
Beynini altüst eden büyükler dünyasına aldırmamak için,her sabah yüreginde büyük bir umutla bekledin güneşin doguşunu.İçindeki coşkuya ortak ettin ırmakların çagıltısını.Her çagıltıda yeni tutkulara gömülürdün.Büyük bir özenle iliştirirdin tutkularını, çocuksu saflıgının yakasına...
Yumuk ellerinden kelebekler,kuşlar uçururdun.Büyüklerin aglarına yakalansınlar,kafeslere hapsedilsinler diye.Yıldırmazdı seni hiçbir şey.İnatçı ve kararlıydın!
Yüzündeki tanımsız saflıgınla serinlerdi agaç gölgelerini tanımayanlar.Kokuşmuş,körelmiş,laçkalaşmış bir sürü yüz;imrenerek,kıskançlıkla bakarlardı saflıgına.
Böyle bir saflıkla yaşamak yalnızca sana mahsus olmalıydı güzel çocuk...
Ama çok sürmedi mutlulugun...Göze geldin!yiyip bitirdi seni o kıskanç,sinsi bakışlar.
Yılanlar,devler,cüceler girdi düşlerine.Yüzlerce masallar anlattılar sana çok bilmiş büyükler...
Sırça köşkler düzdüler senin için...Işıl ışıl taçlar taktılar başına...Sırça köşklerin içinde büyüyen yalnızlıklardan hiç bahsetmediler...Yarınları süslediler...Renk cümbüşü kagıtlarla paket yapıp, zorla önüne koydular...
Tüm bunlar olup biterken;içinde çaglayan ırmak fısıldardı kulagına.<<Gerçek zenginlik senin içinde>>diye.Sen onun ninisiyle uyuyup,onun öpücükleriyle uyanırdın.Irmagın ninnisi alıp götürürdü devleri,cüceleri,sırça köşkleri...Bir güzel yıkayıp arındırırdı seni kötülüklerden... Koynunda uyuturdu...
Sen her seferinde ürkek,alaycı,inatçı bakışlarla dinlerdin çok bilmiş büyüklerini.Gözlerindeki kelebekleri farketsinler diye gülücükler yayardın.Gece olunca ,ırmagın ninisini dinleyecegin zamanı beklerdin sabırsızlıkla.Senin dünyan zaten öylesine büyük ve zengindi ki;kapattın gözlerini büyükler dünyasının tüm zenginliklerine....
Şimdi;birzamanlar kelebekler uçurdugun gözlerini senin adına ben taşıyorum.İçimdeki sızı büyüyor gittikçe.Seni yarınlara taşımanın yoketmek demek oldugunu bilseydim,büyümene hiç izin vermezdim güzel çocuk...